Jan, onze trainer van de afgelopen 20 jaar

Jan Wieringa^✞, trainer van de Hevealoopclub

Jan is al ruim 20 jaar de trainer van de Hevealoopclub. “Van huis uit was ik niet zo sportief”, zegt Jan. Maar na wat doorvragen komt er toch uit dat hij al met het jeugdvoetbalteam van de buurt menig toernooitje heeft gespeeld. En ook heeft Jan nog een tijdje gehockeyd. Jan trof bij het hockey en zeker bij de eigen club, een goede sfeer en dat stimuleerde hem. Als treffend voorbeeld hiervan noemt hij het na de wedstrijd in de kantine vrijhouden van de tegenstander en samen leuke dingen doen. Sporten is leuk, maar sportvrienden maken is nog leuker.

Door Wim Schoonderbeek, september 2014

Jan Wieringa is in 1948 in Arnhem geboren en daar op school geweest. Na op een aantal verschillende plekken in Arnhem te hebben gewoond en ook nog in de Betuwe, is Jan in Doorwerth gaan wonen. Dat was in 1990. Dit was dicht bij zijn zuster Ineke die toen net in Heveadorp woonde en dat nog steeds doet. Toen Jan in Doorwerth kwam wonen was hij net gestopt met (pijp)roken. En dat was volgens zijn zwager Frits een goed moment om weer wat sportiever te worden. Frits nodigde hem uit voor deelname aan de Hevealoopclub. In een kort wijd broekje, een hemdje en op tennisschoenen ging Jan van start. Bij de eerste keer hardlopen dacht Jan dat hij al dat geren heuvel op en heuvel af niet zou overleven. Maar het loopgebied was zo mooi en de andere deelnemers zo aardig dat Jan zich toch weer elke zaterdagochtend op de parkeerplaats van het restaurant de Valkenier (nu Adriano) in Heveadorp meldde om samen met Onno (de initiatiefnemer van de hardloopclub), Frits, Ineke en anderen te gaan hardlopen.

Na een paar maanden kreeg Jan duidelijk de smaak te pakken en begon voor zichzelf andere parkoersen uit te zetten. Door het regelmatig trainen werd de conditie steeds beter en werd ook vriendschap gemaakt met de andere deelnemers. Daarmee liep Jan het loopvirus van de Hevealoopclub op. En dat voelde goed. Dus werden er echte loopschoenen gekocht en het tenue verandert in dat van een echte loper.

Met een goede uitrusting werd het ook tijd om te gaan deelnemen aan georganiseerde hardloopwedstrijden zoals de Berg tot Berg race van Wageningen naar Rhenen. Vrijwel alle hardlopers van de Hevealoopclub deden in die tijd daaraan mee. Dat ging in een goede sfeer en naar afloop werd er vaak gezamenlijk ergens gegeten. Daarnaast waren de hardlopers alom vertegenwoordigd op menig verjaardagfeestje. Sporten en vrienden maken werd hier goed gecombineerd.

Omdat de trainer van dat moment, Onno, moest stoppen werd er naar een opvolger gezocht. Met Jan werd daarvoor een prachtige kandidaat gevonden. Jan was schoolmeester in het speciaal onderwijs en wist dus wel hoe je met (lastige) mensen moet omgaan. Nadat Jan het trainen op zaterdagochtend had overgenomen heeft hij zijn eigen stijl ontwikkeld en veel verschillende routes uitgezet in de bossen rondom Heveadorp. Dat waren routes waarin voor iedereen wat was te halen. Of je nu een beginner was of al geruime tijd aan het hardlopen. De routes werden aangepast aan de capaciteit van de deelnemers. Vaak werden voor het zelfde eindpunt 3 verschillende routes opgegeven, zodat iedereen aan zijn trekken kwam en naar hartenlust kon lopen. Deze routes uit de begintijd zijn ondertussen wel wat ingekort en dus nog steeds afgesteld op de capaciteit van de deelnemers.

Omdat het trainen van hardlopers voor Jan nieuw was, heeft hij veel gelezen over wat trainen inhoudt. Daarbij kwam hij op een Zweedse methode [Fartlek] voor interval training die uitstekend geschikt bleek voor de Hevealoopclub en de omgeving waarin werd getraind. Dit werd zijn doel en niet het trainen voor de lange afstanden zoals hele of halve marathons. Het lopen met korte pauzes tussendoor versterkte naast de conditie ook de gezelligheid en de onderlinge band tussen de deelnemers. Zelfs kwamen er zo af en toe ook lopers uit andere omgevingen om aan de training op zaterdag mee te doen.

Jan vindt ook na ruim 20 jaar het trainen van de Hevealoopclub nog steeds leuk. Hij heeft het trainen van de club op zaterdagochtend nooit als een druk ervaren. Met sneeuw overdekte bospaden zijn niet geschikt en ook met onweer is het beter om niet op stap te gaan. Maar dergelijke weersomstandigheden zijn er gelukkig maar zelden. Toch moet je altijd goed letten op de omstandigheden. En dat geeft een bepaalde mate van verantwoordelijkheid. De mensen willen graag, soms te graag.

    

Onderling ondervinden de lopers een sociale saamhorigheid. Niets is verplicht, maar je wordt wel gemist als je een paar keer niet komt. Ook afmelden hoeft niet, toch wordt vaak van te voren aangegeven als iemand niet kan komen. Dat zegt alles over de club, zo stelt Jan. Het is een fijne groep van heel verschillend ingestelde mensen met een goede mengeling van mannen en vrouwen die goed samengaan. En nieuwkomers worden direct opgenomen. Ook diegenen die na een langere periode van afwezigheid weer terug komen ervaren het alsof ze nooit zijn weggeweest.

Jan liep de laatste jaren regelmatig blessures op en die hebben wel hun tol geëist. Vanwege zijn knieblessure doet Jan de training van de lopers nu al enige tijd op de fiets. Hopelijk is de blessureperiode binnenkort over en kan hij weer gewoon meelopen. Jan wil dat zeker de komende jaren nog voortzetten zodat er nog niet naar een opvolger hoeft te woorden gezocht.

Naast het hardlopen uit Jan zijn sportieve inslag nog door te tennissen, te golfen, te duiken en veel te fietsen. Samen met Tineke is hij ook nog regelmatig in een kano te vinden. Tineke is echt een sportieve vrouw en zij heeft het sportieve in Jan sterk gestimuleerd.

Mooie herinneringen heeft Jan aan de Berg tot Bergraces waaraan is meegedaan. Inclusief de Bergraces by night, het lopen van de opwarmrondes rondom de kerk achter de gelaarsde katten aan en de borrels na afloop. Ook de voorbereiding en het lopen van de 7-heuvelenloop waren prachtige momenten. Ook het eens lopen van een halver marathon in 1 uur en 50 minuten was een mooi moment. Daarnaast waren het in de herfst invoegen van onderdelen van de ski-training, het bokje springen bij de ‘freule’ stimulerend voor de saamhorigheid van de groep. Het hardlopen is dan ook geen doel op zich maar een middel om op een sportieve wijze vrienden te maken en te behouden. Daarom is de Hevealoopclub ook na 25 jaar nog steeds springlevend en trekt telkens weer nieuwe jongere deelnemers aan.

De kracht van de Hevealoopclub is dat dit een band geeft zonder verplichtingen waarbinnen iedereen zich prima thuis voelt. En Jan wil daaraan nog menig jaar zijn bijdrage leveren.